สัมฤทธิผลฟาร์ม

สัมฤทธิผลฟาร์ม โดย สัมฤทธิ์



             ในวัยเด็กเวลาเรากรอกใบสมัครเข้าโรงเรียน ใบสมัครจะมีช่องให้เรากรอก ชื่อพ่อ....ชื่อแม่....และก็ตามด้วยอาชีพ....ซึ่งอาชีพของพ่อและแม่ผมคือชาวนา ก็เคยถามพ่อกับแม่ว่าทำไมพ่อกับแม่ไม่เป็นครู หรือตำรวจ หรือทหาร เหมือนพ่อแม่เพื่อนคนอื่นๆ พ่อกับแม่บอกว่าพ่อกับแม่เรียนมาน้อย มันเป็นอาชีพที่ปู่ย่า ตายายให้เรามา เราต้องรักษามันเอาไว้ อาชีพทำนาถึงจะเหนื่อยยากลำบากแต่ก็มีความสุขนะลูก แต่ถ้าลูกไม่อยากลำบากเหมือนพ่อกับแม่ก็ต้องขยันเรียนให้สูงๆจบมาจะได้มีงานทำที่สบาย เป็นเจ้าคนนายคน ผมไม่เข้าใจว่าความสุขมันเป็นยังไง รู้แต่ว่าโตขึ้นจะต้องมีงานทำที่ไม่ลำบากเหมือนพ่อกับแม่ และก็ตั้งใจเรียนตามที่พ่อกับแม่สอนไว้ จนผมได้เรียนจบปริญญาตรี "วิศวกรรมศาสตร์" ปริญญาโท "บริหารธุรกิจ" ทำงานในตำแหน่งที่ปรึกษาบริษัทที่มั่นคงแห่งหนึ่ง แต่อาชีพดังกล่าวไม่ได้สบาย และไม่ได้ให้ความสุขเหมือนที่ฝันไว้เลย กับกลายเป็นว่าชีวิตทำนาของพ่อกับแม่ที่บ้านมีความสุขมากกว่าอาชีพอย่างเราเสียอีก เห็นได้จากชิวิตเขาไม่ต้องวุ่นวาย กินข้าวที่ตัวเองปลูกกับข้าวก็หาได้ไม่อยากในพื้นที่ แต่ผมกลับทำงานหาเงินเพื่อซื้อข้าวกิน ที่ทำงานพ่อกับแม่สามารถปั่นจักรยานไปทำงานไม่กี่นาที แต่ผมต้องตื่นแต่เช้าขับรถผ่ารถติดไปทำงานเป็นชั่วโมงๆ พ่อกับแม่ซื้อที่สะสมไว้หลายร้อยไร่ มีบ้านหลังโตโดยไม่มีหนี้ อาชีพที่ต้องเรียนจบสูงๆ ต้องมีประสบการณ์เยอะๆจะซื้อบ้านซักหลัง ซื้อรถซักคัน ซื้อที่ซักไร่ ต้องกู้อย่างเดียวถึงจะมีได้ ผ่อนจนแก่ถึงจะได้มา ทำไมชีวิตมันไม่เหมือนกับที่เราคิดไว้ตอนเด็กๆ ยิ่งอาชีพครูที่เราอยากให้พ่อกับแม่เป็นในวัยเด็กบางคนมีหนี้เยอะกว่าชาวนาอีก แล้ว...แล้วมันไปผิดตรงขั้นตอนไหน คำตอบที่เลือกทำไมมันไม่ถูกต้อง เป็นคำถามที่คอยถามตัวเองมาตลอด?

             เมื่อการมองทะลุผ่านวัตถุนิยม และสังคมนิยม สุดท้ายทำให้เราเข้าใจว่า มันอยู่ที่เราพอใจต่างหาก พอใจในสิ่งที่ตัวเองมีอยู่อย่างเช่นพ่อกับแม่พอใจและสุขใจในอาชีพชาวนา ตอนเด็กๆผมไม่เข้าใจและไม่พอใจในสิ่งที่เป็นอยู่พยายามวิ่งหาความฝันใหม่ๆเมื่อไปถึงจุดหนึ่งความฝันก็จะไปรอเราอีกจุดหนึ่งเสมอไม่สิ้นสุด ดังนั้นเราควรมีความฝันพอให้ใจเราได้ชื่นใจเวลาที่ทำมันสำเร็จ แต่ไม่ใช่มีแล้วต้องเหนื่อยกับการวิ่งตามมัน ความฝันอาจให้ความยิ่งใหญ่แต่เหนือความยิ่งใหญ่คือความดี สัมฤทธิผลฟาร์ม จึงเกิดจากการหันกลับมามองตัวเราเอง อาศัยจุดแข็งและโอกาสที่มีอยู่แล้วนำมาต่อยอดธุรกิจของครอบครัว เพราะหากเรายังเดินตามเส้นทางเดิม ก็ไม่มีวันไปถึงจุดหมายใหม่ จุดหมายใหม่ในที่นี้นอกจากจะเพื่อเป้าหมายที่วางไว้แต่พองาม ยังรวมถึงการเผื่อแผ่ให้กับบุคลอื่น ให้กับสังคม เท่าที่พอจะให้ได้ วันนี้ผมภูมิใจที่เกิดเป็นลูกชาวนา และได้เข้าใจในสิ่งที่พ่อกับแม่พยายามพร่ำสอนมาตลอด

 

"คนเราจะประสบความสำเร็จอาจไม่ใช่คนที่เก่งที่สุด แต่เป็นคนที่มีเป้าหมายที่ชัดเจนและมีจิตใจที่เข้มแข็งเพื่อทำความฝันให้สำเร็จด้วยวิริยะบารมีของตนเอง จึงจะได้ชื่อว่าเป็นผู้มีชัยชนะจากการเตรียมพร้อมอยู่เสมอ"